Open Talks: Hoe blijf je bij jezelf in een relatie?

Wat is een belangrijk thema wat bij jou terugkomt in de liefde?

Blu: “Wat mij erg opvalt als ik naar mijn verleden relaties kijk is dat ik niet genoeg bij mezelf blijf. Dat ik meer van mijzelf geef dan goed voor me is en mijn eigen boundaries overschrijdt tot er een ongezonde dynamiek ontstaat dat niet houdbaar is.”

Hoe zou je dat beschrijven, ‘bij jezelf blijven’? Waaraan herken je dat je nu wel bij jezelf blijft?

“Bijvoorbeeld dat ik niet al mijn tijd wil opvullen met de ander en ook niet al zijn aandacht wil of dat hij zich compleet op mij focust. Ik zie dat dit voorheen een grote issue is geweest in mijn verleden relaties. En misschien in de toekomst weer, maar ik heb het idee dat ik nu meer verlang om mijn eigen aandacht te hebben dan die van een ander. Ik vind mijn eigen gezelschap nu ook echt fijn. 

Ik denk dat het vooral voortkomt uit de angst om verlaten te worden. Het idee dat als ik mij compleet richt op de ander, dan raak ik hem niet kwijt, dan komen wij niet ver van elkaar te liggen. Blijven onze paden dicht bij elkaar. En ook: als ik alles van mijzelf geef, dan geeft de ander ook zichzelf geheel aan mij. 

Na alles dat ik heb meegemaakt en verwerkt klinkt dit nu zo absurd, maar ik denk dat het een heel natuurlijke reactie is, eentje dat ontstaat uit verlatingsangst. 

Als ik kijk naar wat ik wel zou willen, op den duur, lijkt me heel fijn om een committed relatie aan te gaan met iemand. Dat we allebei die commitment aan willen gaan en ook die verantwoordelijkheid aangaan voor elkaar en dat ik niet zo bang ben en hoef te zijn om hem kwijt te raken, maar dat ik erop kan vertrouwen dat die commitment er is. Dat ik ook op mijn eigen dingen kan focussen zonder angst voor verlies. Een relatie waarin wij er beiden voor elkaar zijn omdat het belangrijk is voor ons dat het goed gaat met de ander. 

Ik begrijp nu dat een groot deel van deze dynamiek ook in mijn eigen handen ligt. Hoe sterk sta ik voor mijn behoeften, mijn wensen, mijn grenzen? Hoe ver laat ik dingen gaan en wanneer kom ik echt voor mijzelf op? Hoe verder je iemand laat gaan, hoe meer je laat blijken dat het allemaal ok is tot het opeens allemaal helemaal niet meer ok is. Het is bijna niet de ander te verwijten om zo ver te gaan als dat ik zelf toe laat. 

Bij mijzelf blijven betekent voor mij nu dat ik bewust ben van mijn behoefte, mijn wensen en grenzen. Van hoe ik mij voel bij dingen en ook luister naar mezelf of dit ok is of niet. Dat het ertoe doet, hoe ik iets ervaar en hoe ik het wel of niet wil ervaren.”

Als je kijkt naar de relaties die je hebt gehad, wat heeft het je gebracht en wat heeft het je gekost om zo helemaal in een relatie te duiken? Laten we beginnen met wat het je heeft gebracht?

“Hele bijzondere en diepe vorm van intimiteit. Door de overvloed van aandacht dat ik erin heb gestoken en de openheid en kwetsbaarheid die mijn partners ook hebben getoond. Ik denk niet dat dat heel normaal is dat iemand zo op je focust en je zo diep ziet en alles van je wil weten en helemaal betrokken wil zijn bij zoveel en mee wil denken en mee wil voelen en steunen.

Ik ben altijd gefascineerd geweest van mijn partners. Ik vond het heel interessant en heel bijzonder; hun eigen specifieke dingen. En doordat ik zo intiem met ze kon zijn, kon ik van eigenlijk heel dichtbij meemaken hoe zo iemand denkt, voelt, te werk gaat, groeit, reageert etcetera. En dat was op zichzelf ontzettend inspirerend en vulde mij rijkelijk met inzichten, ervaring, wijsheid en inspiraties. En daarnaast bracht het mij in het core van iemands bestaan. Die intimiteit vind ik nog steeds zo bijzonder en mooi. 

Ik vraag me af van of het ook niet zou kunnen in een andere dynamiek dat je iemand nog steeds echt kan zien?

“Nee klopt, ik bedoel ook niet te zeggen dat het niet mogelijk is intiem te zijn met iemand of elkaar echt te zien zonder jezelf voorbij je grenzen te geven. Maar die vorm van intimiteit is volgens mij niet te bereiken zonder die intense aandacht van de een op de ander en de kwetsbaarheid van de ander.

Wat ik bijvoorbeeld had met een liefje; op een gegeven moment had hij zoveel verteld, dat ik de structuur achter zijn chain of thought begreep. Hoe die denkt, hoe die voelt, alle kleine dingen, wat voor connecties hij maakte tussen symbolen. Mensen zijn een soort puzzel en dan kan ik opeens van heel dichtbij die puzzel zien bewegen en het leren begrijpen. Dat is ook hoe mijn hersenen werken. Ik wil alles begrijpen, Ik wil dingen uitpluizen en vooral als ik dus zo iemand fascinerends ontmoet. Want als ik het begrijp, dan kan ik het ook toepassen en dan wordt het ook deel van mij. 

Maar natuurlijk kun je wel intimiteit vinden in andere dynamieken. En daar hoop ik in ieder geval echt op. Dat is wat ik nu wil. Het is oké als ik die diepte niet bereik, ik heb nu een diepere intimiteit met mijzelf  en dat vind ik nu heel fijn. Uiteindelijk is geen vorm goed of slecht, maar gaat het erom wat jij er graag uit wilt, wat jou goed doet.”

En, wat is het stuk ‘ten koste van’? Wat heeft het je gekost?

“Eigenlijk maakte ik alle ruimte die ik nu voor mezelf zou willen hebben, helemaal beschikbaar voor de ander. En dit is wat het mij gekost heeft, mijn relatie met mijzelf. Het heeft mij een intensieve proces gevraagd om deze relatie ‘weer’ stevig op te bouwen. Mijzelf te leren vertrouwen dat ik voor mezelf opkom wanneer het nodig is en het belangrijk vind wat ik ervaar en hoe ik mij voel. Dat ik mijzelf niet in de steek laat, niet verraad, in mezelf geloof, mijzelf steun in wat ik graag wil bereiken en goed voor mijzelf zorg. En dat heeft het mij weer gebracht.”

Heb je het ook wel eens andersom ervaren dat iemand jou op die manier aandacht gaf?

“Ja, ik denk het wel.”

Hoe was dat?

“Ja, het voelde… veilig. Het voelde heel fijn eigenlijk; dat iemand me zo graag wilde zien. En op mij gefixeerd was. Maar dat komt bij mij denk ik ook uit een diepere pijn. Ik denk niet dat dat gezond was en het is ook niet iets waar ik naar streef. Ik denk dat het een soort ‘ongezonde voeding’ is voor mijn ziel.”

En waar merk je dan aan dat het ongezond is als je dat ontvangt op die manier?

“Omdat het oppervlakkig een diepe honger stilt, dat gevoel van gezien worden. Het is eigenlijk een wond dat niet heelt, maar even verzacht wordt of even weggeborgen raakt. Maar die is er nog steeds, dus het is niet te negeren en het gaat pas weg als ik er zelf aandacht aan geef.

Ik werk liever aan die wond zodat het heelt, zodat ik liefde kan ontvangen. Niet omdat de ander gefascineerd met mij is, geobsedeerd en romantiserend. Ik verlang nu naar een relatie waarin wij beiden van onszelf houden en van elkaar. Waarin ik ook zelf verantwoordelijk blijf voor mijzelf en zorg dat ik helder communiceer met de ander wat ik wil, nodig heb en waar mijn grenzen liggen. Ik denk dat deze intimiteit alleen te bereiken is met iemand die hier ook daadwerkelijk ruimte, aandacht en respect voor heeft en dat wil ik ook bieden in de relatie.”

Als je tips zou mogen geven hierin: hoe herken je nu wanneer je in zo’n dynamiek zit? Welk kenmerk springt er uit? 

“Wanneer je steeds meer van jezelf opoffert. Wanneer je merkt dat je niet bloeit, dat je je niet gesteund voelt, dat je over je grenzen gaat en je steeds kleiner maakt en er niets aan doet. Dat je eigenlijk niet het idee hebt dat je er mag wezen. Van jezelf of van je liefje niet.”

Dat is duidelijk een red flag?

“Ja, vind ik wel.”

Heb je een concreet voorbeeld?

“Als je bijvoorbeeld je lievelings eten niet meer maakt omdat je liefje dat niet lust, waardoor je het zelf ook niet meer eet.

Als je steeds met de ander zijn ideeen of plannen mee gaat en zelf niet dingen voorstelt die je graag zou willen doen. 

Als je liefje dingen zegt die je eigenlijk veel pijn bezorgen maar je er niets over zegt omdat je liever de confrontatie uit de weg gaat die er tegenover staat.

Wanneer je woorden en emoties slikt die en binnen houdt omdat je niet wilt dat de ander er verdrietig van wordt.

Als je beseft dat je je vrienden bijvoorbeeld al weken niet meer hebt gesproken of gezien, terwijl je dat daarvoor vaker deed. Of dat je geen tijd meer heb genomen om een leuk cadeautje voor je vriendin of je moeder of iemand voor een verjaardag te halen, terwijl je dat altijd wel deed en je hebt daar dan gewoon geen aandacht voor gehad.  Ja dat soort dingen. Dat de aandacht die je voorheen had wegvalt.

Het zit hem in hele kleine simpele dingen.”

Wat zijn dan voor jou de kenmerken van als de dynamiek wèl gezond is?

“Ik denk als je je veilig voelt bij de ander en niet bang bent dat alles instort als je er even niet alle aandacht voor hebt, als je eerlijk zegt dat je iets niet wilt of juist wel wilt. Dat het veilig voelt om je wensen, behoeften en grenzen uit te drukken en dat de ander daar met interesse, liefde, zorg en respect naar luistert. En ook je eigen dingen doet waar je partner niet bij betrokken is. Tijd alleen, je eigen vrienden, eigen projecten. Eerlijk gezegd zou ik ook altijd mijn eigen kamer willen hebben waar ik alleen kan zijn en ik het kan inrichten zoals ik me daar prettig in voel.”

Het is dus eigenlijk een soort angst dat de wond die je hebt gevuld met iets weer open komt te liggen?

“Meer dat de angst om verlaten te worden tot uiting komt. Ik moet mijn volledige aandacht eraan geven, anders gaat het fout, anders stort het in. Ik moet niet te moeilijk doen, anders verlaat die mij. 

Laatst zag ik een filmpje van een psycholoog die vertelde dat het eigenlijk beter is dat als je terugkomt van een ontmoeting met het gevoel van ‘oh, die wil ik nog wel een keer graag zien. Lijkt me wel fijn” in plaats van:‘die MOET ik hebben in mijn leven’. Dat je zo getriggerd bent geraakt dat je opeens moet vasthouden aan diegene en dat dat er dan moet zijn. Daar zie ik wel wat wijsheid in die ik mee wil nemen.”

Wat maakt het je nu deze shifts nu aan het maken bent? Wat heeft je daarin geholpen?

“Ik denk en ik hoop dat die shift er is, want ik heb dit voorheen ook wel eerder gevoeld. Niet zo sterk als nu, maar wel dat ik dacht ‘vanaf hier ga ik het anders doen’. Maar nu werd ik echt, echt heel erg uitgedaagd in mijn laatste relatie. En heb ik echt alles gegeven. Dus het is een beetje hitting rock bottom met mezelf. Al heb ik geen spijt van hoe ver ik ben gegaan voor die relatie, het heeft mij zoveel moois gebracht en ik geloofde ook echt in waar ik alles voor gaf.

Nu voelt het echt alsof ik een soort tegengevoel er voor heb van: ‘dat wil ik gewoon niet meer’.  Het is niet eens dat ik daarvoor moet oppassen. Nu heb ik mezelf zo verbrand eraan, dat ik op het punt ben gekomen dat ik het niet meer pik van mezelf om zo weinig ruimte te krijgen van mezelf. 

Ik ben veel meer voor mezelf gaan zorgen. Het is belangrijk voor me hoe het met mij gaat, dus ik zorg lichamelijk goed voor mezelf en emotioneel en energetisch. Als ik mij niet goed voel ga ik een gesprek aan met mezelf en ga ik het gevoel niet uit de weg. Ik check in wat ik nodig heb en wat ik wens. Ik doe mijn best niet over mijn grenzen te gaan en sta erbij stil wanneer ik toch iets doe waar ik achteraf niet fijn bij blijk te voelen. Ik heb gewoon echt ruimte, aandacht, liefde, zorg en interesse voor mijzelf. Eigenlijk heb ik nu de relatie met mezelf die ik ook verlang met een liefje te hebben en ik voel me er heel compleet mee.  

Ook is veiligheid heel belangrijk voor me geworden, wat voorheen helemaal niet zo was. In de keuzes die ik maak maar ook de mensen die ik om mij heen heb. Ik ben nu bewust van bij wie ik veilig voel mijzelf te zijn en te communiceren wat ik wil en hoe ik voel. De mensen waar ik mij niet veilig bij voel hou ik op een afstand waar ik mij niet zo kwetsbaar voel tegenover diegene. Ik laat mensen alleen toe wanneer ze laten zien dat ze met zorg met mij omgaan. Dat ik er ook echt mag zijn.”

Dus echt met jezelf in blijven checken, ben ik veilig?

“En ‘is het veilig voor mij om mezelf te zijn rond deze persoon? Gaat die persoon zijn best doen mij te begrijpen? Is er interesse in hoe ik mij voel, wat ik wil, wat ik aangeef? Worden mijn woorden verdraaid, is er ruimte voor mijn gevoel? Kan die ander überhaupt met emoties omgaan?”

Dus ook veilig voelen in kwetsbaar zijn naar de ander?

“Ja. Ik denk dat kwetsbaarheid en veilig voelen heel belangrijk zijn voor intimiteit in relaties. Ook met mezelf.

En het andere is ook dat ik vanaf het begin een basis wil waarin ik mezelf niet hoef te bewijzen aan een ander. Dat ik mezelf lief heb zoals ik ben. Dat ik vergevingsgezind ben, dat ik zacht ben naar mezelf, dat ik mezelf uit daag om te groeien en flexibel te zijn maar niet over grenzen push.

Als ik dat gedrag naar mezelf heb in het leven, en als ik dan iemand tegenkom met wie ik heel graag wil zijn, dan blijf ik bij die basis bij mezelf. Van ‘oké, ik ga deze relatie aan, stapje bij stapje. Maar ook in deze relatie ga ik liefdevol naar mezelf zijn’. Ook kijken naar ‘is dit gezond voor mij’, ‘is het veilig voor mij’, ‘ga ik goed met mezelf om’. 

Ik heb nu eindelijk een relatie met mezelf in plaats van dat ik alsmaar op zoek ben naar een relatie met een ander. Mijn focus was altijd gericht naar de relatie met een ander, ik was echt verliefd op een idee van liefde. De soort relaties waar ik helemaal gefocust was op de ander en daar eigenlijk altijd het gevoel had dat ik mezelf moest bewijzen aan de ander, zodat ze me goed genoeg vonden en me niet zouden verlaten.

Ik denk dat dit was omdat ik me in het begin in mijn leven verlaten heb gevoeld en daardoor onbewust geloofde dat ik iemand heel hard moet vasthouden dat ze niet weggaan.

Ik val voor hele bijzondere mensen. En vervolgens ga ik me op allerlei manieren proberen te bewijzen aan diegene. Het gaat dan niet om iemand die simpele dingen wil in het leven en dat ik me op een simpele manier kan bewijzen.”

Zou je met een simpel persoon willen zijn en kunnen zijn?

“Ik hou van complexiteit, in die zin van dat iemand gelaagd is in zijn voelen, ervaren denken en uiten. Dus simpel in die zin, kan ik me niet voorstellen. Maar ik sluit het allemaal niet uit.

Uiteindelijk denk ik dat het belangrijk is dat er ook allerlei andere manieren zijn om te connecten en heel diep te gaan met iemand en die wil ik graag ontdekken.”

Simpel heeft vele vormen dus?

“Haha ja, of het is zelf een vorm. Ligt eraan hoe je het bekijkt.”

Is er nog iets anders wat je graag wil delen hierover?

“Love is like blueberries.”

Haha, okee dat is een heel mooi einde. Heel erg bedankt voor je kwetsbaarheid en het delen van je ervaring!